In Memoriam.

                                              Egbert Bunskoek.

                                   * 29 – 08 - 1939 † 24 – 06 - 1959.

                                               Beekhoek de Glane.

            *                   

             Het Parool, 25-06-1959. Met dank aan mijn neef Bertus de Jongeburcht.

                                   Fotoarchief familie D. Bunskoek.

                                                  PANTHA REI.

                                                  (alles stroomt).

 Op een dag kwam Opa ( Egbert Bunskoek Sr. ) bij ons met een droevig bericht. Egbert van Ome Kees en Tante Jans Bunskoek was verongelukt in de militaire dienst. Wij, mijn moeder en ik, stonden als aan de grond genageld. Verdronken in de rivier de Maas, tijdens de nachtelijke oefening ‘Pantha Rei. Het bericht is vermoedelijk via de predikant Postma Ned. Herv. te Losser, bij Ome Kees en Tante Jans terecht gekomen. Om welke reden dat niet via de politie is gegaan weten we niet. De telefonische verbindingen waren toen nog niet zo best. En ook de familie Bunskoek had nog geen telefoon.                                                                             

Om circa 2300 uur zouden de militairen in de buurt van Bergen bij Roermond de Maas over zwemmen. Alleen voor geoefende zwemmers. Egbert had zich ook opgegeven, hoewel hij geen geoefende zwemmer was. Vlak voor dat hij het water in ging, zeiden ze tegen hem: “Als je niet durft hoeft het niet”.Nee, hij durfde wel. Oh, hij wilde zo graag. Hij wilde ook zo graag hoger op in het leger. En door zo’ n prestatie hielp dat misschien wel. Om de twee meter ging er een soldaat het water in om naar de overkant te zwemmen. In het begin ging het aardig goed. Maar toen Egbert in de sterke stroming van de rivier kwam begon hij angstig te worden. Hij begon om te roepen om hulp. Hij zonk weg. Twee soldaten die voor en achter hem zwommen doken hem na. Na twee keer duiken had één van hen hem te pakken. In zijn angst had Egbert onder het water het geweer, dat op z’ n rug was vastgebonden, los gemaakt. Toen ze hem boven water haalden, was hij niet meer bij kennis, maar leefde hij nog wel. Onderweg naar het ziekenhuis van Roermond is hij in de ziekenauto overleden.                                                                            

Wat een slag voor Ome Kees, Tante Jans, Betsie, Corrie, Jannie, Dirk, Henk, en Annelies. Wat een slag ook voor Opa, en de verdere familie. Een aantal dagen later is Egbert Bunskoek met militaire eer begraven op de Algemene begraafplaats te Glanerbrug. Dat was een indrukwekkende begrafenis. Alles ging volgens het militaire protocol. Het afgemeten militaire passen naast het huis. Het dragen van de kist. De gehele weg de militaire pas. Links een stap naar voren, rechts aansluiten. Rechts een stap naar voren, links aansluiten. Enz. Enz. En dat alles werd begeleid met de doffe trommelslag die de maat aangaf. Het was een ontzettend langzaam tempo. De vier kilometer duurde dan ook heel erg lang. Gelukkig was de zandweg inmiddels een asfaltweg geworden. Een paar mensen uit de buurtschap stonden stil langs de weg opgesteld.

Doch toen de stoet eenmaal in de bebouwde kom aankwam, stonden de mensen rijen dik zwijgend langs de straat. De kerkklokken van de kerktorens beierden, tussen de doffe slagen van de trom door, en voeg daarbij de zwijgende mensenmassa. Dit alles heeft een diepe indruk gemaakt op velen van ons. De stoet ging door de Kerkstraat, Gronausestraat, Veldstraat. Toen de rouwstoet op het kerkhof aankwam, speelde het muziekkorps “Kunst naar Kracht”, uit Glanerbrug treurmuziek. Daar was Egbert lid van. Maar vanaf het moment dat de militaire rouwstoet op het kerkhof arriveerde, moest de muziek zwijgen. Alles ging strikt zoals de militairen het wilden.

Verschillende sprekers voerden het woord. Waaronder mogelijk ook ds. Postma uit Losser, met als thema Pantha Rei (alles stroomt) doelend op een Bijbelse boodschap van stromend of levend water.Toen het geweersalvo van twaalf geweren, zes tegenover elkaar boven het graf, tegelijk afging, werd het teveel voor Tante Jans. “Eppie”, riep ze. Een kreet van intense pijn van een moeder die haar kind verliest. Een zwaar verlies.                                                                            

Egbert Bunskoek jr. We zijn jou al heel lang kwijt. Maar vergeten zijn we je niet.   

Egbert Bunskoek was gelegerd in de Joh Postkazerne  bij het 46^e bataljon infanterie te Steenwijkerwold.                                                                                               

In de burgermaatschappij hij werkzaam als drosser bij een textielfabriek.

Egbert van de Haar.